Pasożyty wewnętrzne kotów

Być może twoje zwierzę nigdy nie miało problemu z wewnętrznymi pasożytami, jednak powinno się mieć świadomość występowania robaków i innych pasożytów, które mogą negatywnie wpływać na stan zdrowia zwierzęcia.      Koty i psy są ulubionymi żywicielami kilku rodzajów robaków oraz mikroskopijnych pierwotniaków. Należą tu robaki obłe (glista kocia, włosogłówki, tęgoryjce, owsiki, nicienie serca), robaki płaskie (tasiemce) oraz pierwotniaki (ogoniastek jelitowy, ameba, kokcydia). W wykryciu robaczycy niezbędna jest własna obserwacja zwierzęcia. Niestety w przypadku pasożytów wewnętrznych rozpoznanie nie zawsze jest łatwe, ponieważ dorosłe osobniki wydalają jaja sporadycznie. Ważnym elementem diagnostyki robaczycy jest badanie mikroskopowe próbek kału kota. które zidentyfikuje jaja  pasożyta  obecne w kale. Ta metoda jest dobrym sposobem zapobiegania rozprzestrzenianiu się robaków. Lecznie rozpoczyna się po identyfikacji pasożyta, każdy gatunek może wymagać zastosowania innych leków. Tasiemce składają się z segmentów, które przypominają ziarenka ryżu. Czasami można zauważyć je na sierści ogona lub w pobliżu odbytu. Należy je zebrać  i pokazać lekarzowi weterynarii. Większość zabiegów odrobaczania trwa tylko kilka dni, jednak niezbędne są rutynowe kontrole próbek kału (3-4 tygodnie po odrobaczeniu) żeby upewnic się że wszystkie robaki zostały wyeliminowane. Aby zapobiec występowaniu pasożytów u zwierzęcia w przyszłości należy trzymać kota z dala od miejsc, gdzie załatwiają swoje potrzeby inne osobniki, ponieważ największym źródłem zakażenia jest kał. W warunkach nie przestrzegania odpowiedniej higieny niektóre robaki mogą wniknąć do organizmu ludzkiego. Należy zgłosic się do weterynarza jeśli zwierzę ma biegunkę, kaszel, traci na wadze, nie ma apetytu, ma matową, szorstką sierść i ogólnie złą kondycję fizyczną. Mogą to być objawy występowania pasożytów wewnętrznych, czasami zdrowe, dobrze karmione zwierzęta mogą być zarobaczone mimo, że nie wykazują objawów. Dlatego ważne jest regularne Odrobaczanie zwierzęcia w porozumieniu z lekarzem wetrynarii.